Gaming nostalgia και μακαρόνια με κιμά
Αποκλεισμένος με το Xbox μου και δίπλα το Xbox One (το 360 το αφήνω στην απέξω. Νιώσε άσχημα 360) διαπιστώνω μερικά πράγματα.
Αγαπώ το γομάρι με τα τεράστια χειριστήρια του, ήταν η δεύτερη μου κονσόλα – μετά το Dreamcast (οι πρώτες αγάπες πάνε στον παράδεισο) και το GameCube που δε μετράει γιατί το κράτησα πολύ λίγο. Περάσαμε μαζί χρόνια, με τσιπάκια, κόπιες, αυθεντικά μετά τη συνειδητοποίηση, και άπειρες ώρες solo και multi του καναπέ. Τότε που δεν είχαμε live. Σκέφτομαι ωραία καλοκαιρινά απογεύματα με PES 5 και Halo να προσπαθούμε τον Legendary τερματισμό με φίλους. Ακόμα του δίνω ώρες όποτε μπορώ. GTA San Andreas, Soul Calibur II, Halo είναι ακόμη από τα αγαπημένα μου παιχνίδια ever.
Το One πιο δίπλα έχει σαφώς την τιμητική του πλέον. Περισσότερη προσοχή, ενθουσιασμός για κάθε κυκλοφορία, online multiplayer που διευκολύνει την κατάσταση πολλές φορές, ταχύτητα, στυλ. Και αυτό όμως σε 10 χρόνια θα είναι εκεί, θα παίρνει ώρες, τις ώρες του κλασικού μάλλον. Σίγουρα όχι όλες. Αλλά η αίσθηση θα είναι ψιλοίδια αφού θα έχει μπει η νοσταλγία στην εξίσωση.
Ο τίτλος τώρα τι σχέση έχει; Τα μακαρόνια με κιμά είναι από τα πιο απλά φαγητά. Αλλά για ένα παράξενο τρόπο κάθε μάνα τα κάνει με λίγο διαφορετικό τρόπο. Τόσο λίγο όσο χρειάζεται ώστε αν φας από αλλού ακόμα να σου αρέσουν αλλά να λες “της μάνας μου είναι καλύτερα.” Το φαγητό που τρως μικρός είναι πάντα ξεχωριστό, ακόμα κι αν ήταν απαίσιο. Σα Daikatana σε βρώσιμο.
Ας σκεφτούμε ένα παλιό παιχνίδι, μέτριο. Τα παλιά Rayman ήταν έτσι. Το κάκιστο Tomb Raider Legend. Ακόμα και όλα τα παλιά adventures με το καλό μεν σενάριο και το χιούμορ αλλά τους πανηλίθιους γρίφους και το pixel hunting. Τα αναπολώ θα έλεγα. Βιώνω τη νοσταλγία για το Earthworm Jim του Advance απλά επειδή μου θυμίζει μια άλλη φάση της ζωής μου. Το ζαβό Primal του PS2 επίσης. Ωραία ήταν, διασκεδαστικό, αγχωτικό. Αλλά πιο πολύ το Crash Bandicoot στο PlayStation. Τρομερά καλό, διασκεδαστικό. Ένα χειριστήριο και το έδινες στον δίπλα όταν έχανες. Σνιφ.
Για εμένα είναι αυτή η γενιά. Για τους πιο παλιούς τα NES/SNES που εγώ δεν πρόλαβα. Για τους νεότερους το Call of Duty Modern Warfare 2.
Ντάξει, αυτή η γενιά είναι καμένο χαρτί.
Οπότε τι καλά που ήταν τα παλιά παιχνίδια..; Τα παλιά Mario, για παράδειγμα, ήταν καλύτερα; ΌΧΙ! Ήταν πιο απλά. Ήταν διαφορετικά. Τεχνικά χειρότερα, αλλά για τον μεγάλο έχουν συναισθηματική αξία. Όπως τα φαγητά της μητρός του.
