Ψυχαγωγία στα χρόνια της (οικονομικής) χολέρας
Καιρό είχαμε να τα πούμε, οπότε μάλλον έπρεπε να επιστρέψουμε στην αγαπημένη μας γωνιά που όλα λέγονται και δεν λογοκρίνονται (εντάξει εκτός κι αν είστε Εβραίοι, οπότε θα ήθελα να κλείσετε την καρτέλα άμεσα). Και στο τούτο το blogpost θα ασχοληθούμε με τον ευρύτερο τομέα της ψυχαγωγίας, από κινηματογράφο μέχρι ηλεκτρονικά παιχνίδια εν έτη 2016.
Ας μην κοροϊδευόμαστε, τα πράγματα στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη γενικότερα δεν πάνε καλά και το άμεσο διάστημα δεν φαίνεται πιθανό το περιθώριο βελτίωσης. To πρώτο που έχει πληγεί (και συνεχίζει θεωρώ να υφίσταται ζημίες) είναι ο τομέας της διασκέδασης και της ψυχαγωγίας. Όταν οι επιχειρήσεις κλείνουν η μία μετά την άλλη, τα ποσοστά της ανεργίας ανεβαίνουν μέρα με την μέρα, ο βασικός μισθός συνεχίζει να πέφτει ολοένα και περισσότερο την τελευταία πενταετία που έχει χτυπήσει για τα καλά η οικονομική -και όχι μόνο- κρίση, χρήματα για είδη πολυτελείας όπως η παρακολούθηση μίας ταινίας στο σινεμά ή η αγορά ενός videogame βρίσκονται με το σταγονόμετρο. Αντίστοιχα και τα λεφτά για νυχτερινές εξόδους –κι ας κρύβεται η πραγματικότητα πίσω από φανταχτερές εικόνες που τραγουδιστές πνίγονται από ένα βουνό λουλούδια.
Θα μου πείτε ότι είμαι υπερβολικός και αυτό ίσως να ισχύει. Δεν λέω πως ο μέσος Έλληνας πλέον δεν έχει να διαθέσει ένα 10άρικο να πάει να δει μία ταινία και να πάρει ένα αναψυκτικό μαζί με ένα ποπ κορν, απλά δεν είναι κάτι που μπορεί να το κάνει εβδομαδιαία χωρίς να σκέφτεται ότι πλησιάζει η επόμενη δόση ΕΝΦΙΑ ή ότι ο λογαριασμός της ΔΕΗ παραμένει απλήρωτος. Και αν το 10άρικο για να παρακολουθήσουμε μία ταινία έχει φτάσει σε σημείο να μην μπορεί να δίνεται συχνά, ας μην μιλήσουμε με έναν που θέλει να αγοράσει μερικά παιχνίδια ανά τρίμηνο-τετράμηνο.
Το θέμα πλέον, μετά από τόσα χρόνια ύφεσης, αστάθειας και συχνής επιβολής νέων οικονομικών επιβαρύνσεων δεν είναι αποκλειστικά οικονομικό. Είναι πλέον και ψυχολογικό. Βγαίνεις στον δρόμο και βλέπεις την απόλυτη μιζέρια, την κυριαρχία της έλλειψης διάθεσης και αισιοδοξίας. Άνθρωποι να ψάχνουν στους κάδους για φαγητό και ρούχα, άνθρωποι τρέχουν στις εφορίες για να κάνουν διακανονισμό των χρεών τους μήπως και καταφέρουν να σώσουν την περιουσία τους. Χιλιάδες Έλληνες αυτοκτονούν ετησίως, ακόμη περισσότεροι ζούνε χωρίς ρεύμα, για να μην μιλήσουμε για internet. Πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι, ακόμη κι αν τους βάλεις δωρεάν σε ένα θέατρο ή σε μία συναυλία να έχουν όρεξη να ασχοληθούν με κάτι τέτοιο; Εδώ η Δαφνούλα από το Γ2 μου είχε ρίξει Χ πριν δέκα χρόνια και είχα σταματήσει να τρώω ξέρωγω. “Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι αυτή τη στιγμή τρέμουν στην ιδέα πως θα κάνει βαρύ χειμώνα” είχα διαβάσει πρόσφατα σε ένα site, είναι δυνατόν αυτοί οι άνθρωποι να θέλουν να πάρουν Xbox να παίζουν κανα FIFA να χαλαρώσουν;
“Μα παλιοκαπιτάλα της δεξιάς Νικομπούγα”, θα μου πείτε, “γιατί οι εταιρίες δεν βάζουν το παιχνίδι στα 20€ και το εισητήριο των θεάτρων και του σινεμά στα 2€;”. Γιατί, αγαπητοί μου αναγνώστες, οι εταιρίες έχουν κρίνει σκόπιμο να πουλήσουν ένα προιόν σε μία εκάστοτε τιμή. Δεν θα πουν “α, στην ελλάδα έχουν κρίση, κρίμα τα παιδία, ας βγάλουμε το Κολ οφ Ντιουτ ένα δεκάρικο να παίξουν κι αυτά”. Όσο κι αν μας φαίνεται σκληρό και δύσκολο να το κατανοήσουμε, ζούμε σε μία παγκόσμια κοινωνία και οι εταιρίες δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα, αλλά ιδρύματα που αποζητούν κέρδος. Και τίποτε άλλο.
Και μιας ξεκαθαρίσαμε και αυτό, πρέπει σιγά σιγά να στραφούμε στις πιθανές διεξόδους που βρίσκει ο πλέον οικονομικά και ψυχικά ταλαιπωρημένος μέσος Έλληνας. Η προφανής απάντηση είναι η πειρατεία. Ας μην γελιόμαστε, το κάνετε εσέις, το κάνουμε εμείς, το κάνουν όλοι. Και ειδικά πλέον, είμαι σχεδόν σίγουρος πως ο Έλληνας κάνει πολύ (μα πολύ) επιλεκτικά αγορές προϊόντων ψυχαγωγίας. Πριν λίγο καιρό έγινε ένας μικρός χαμούλης με τον ερχομό του Netflix στην χώρα μας (παρόλο που είναι αρκετά πετσοκομμένο και δεν υποστηρίζει ακόμη ελληνικούς υπότιτλους). Και αναρωτιέμαι ποιος από αυτούς που χάρηκαν τόσο με την επέκταση της υπηρεσίας στην ευρύτερη Ευρώπη, έχει δώσει σήμερα αυτά τα 10€ μηνιαίως για να δει μερικές σειρές και ταινίες -που πιθανότατα έχει ήδη παράνομα κατεβάσει και παρακολουθήσει από τα γνωστά τορρεντάδικα. Δεν λέω πως είναι κάνα τρελό ποσό· με 10€ δεν φτώχυνε ποτέ κανένας. Αλλά είναι έξτρα 10 ευρώ που θα μπορούσαν να γίνουν κάτι πιο ουσιώδες (ένα κιλό μπακλαβαδάκια, πέντε πιτόγυρα, μία μεγάλη πίτσα, 1 γέμισμα του GLX, 15 πακέτα μακαρόνια, μια ποτάρα στον Βέρτη). Προσωπικά στα τέλη του μήνα μαζί με τους λογαριασμούς δεν θα ήθελα να έχω ένα ακόμη δεκάρικο για να πληρώσω την συνδρομή του Netflix. Πόσο μάλλον της Nova ή του OTE TV. Πόσο μάλλον όταν το πρώτο δεν σέβεται καν το ελληνικό κοινό υποστηρίζοντας υπότιτλους (UPDATE 2017: Οκ, τώρα εχουμε και υπότιτλους <3).
Κλείνοντας, λογικά θα θέλατε να καταλήξουμε σε μία λύση, σε μία μαγική φόρμουλα που θα βρίσκει την χρυσή τομή και θα λύσει όλα μας τα προβλήματα. Αλλά αν αυτό θα μπορούσα να σας το πω εγώ δεν θα ήμουν εδώ να γράφω αυτό το κείμενο. Η ελληνική κοινωνία έχει μπει σε έναν φαύλο κύκλο όπου η πλειοψηφία των εισοδημάτων πηγαίνει πίσω στο κράτος με την μορφή φόρων και δεν επανεισέρχονται στην πραγματική οικονομία. Το χρήμα δεν κινείται, κι όταν δεν κινείται στον τομέα της ψυχαγωγίας τότε δεν μπορώ να φανταστώ που αλλού μπορεί να κινείται, αν εξαιρέσει κανείς τα προϊόντα για την κάλυψη των βιοτικών αναγκών. Ήταν ένα άρθρο που ήθελα να γράψω απο καιρό, αλλά δεν ήθελα να ρίξω λάδι στην φωτιά με τις πολιτικές εξελίξεις που είχαμε καθ’ όλο το προηγούμενο έτος, οπότε νομίζω πλέον ήταν η κατάλληλη ώρα.
