Tom Clancy’s Ghost Recon Wildlands

2019. Βολιβία. Η Santa Blanca κυριαρχεί και από μικροέμποροι ναρκωτικών έχουν γίνει τεράστιο καρτέλ. Ο El Sueño είναι ο αρχηγός. Η επίλεκτη ομάδα των ειδικών δυνάμεων των Ηνωμένων Πολιτειών, τα γνωστά άγνωστα Ghosts αποβαίνουν στη χώρα με σκοπό να την καθαρίσουν. Εκεί βρίσκουν συμμάχους τους αντάρτες με αρχηγό τον Pac Katari.

Τι είναι τα Ghosts, όμως, ακούω να ρωτάτε. Είναι η ομάδα που δεν υπάρχει. Χωρίς ταυτότητα, χωρίς ονόματα, είναι η ελίτ των ελίτ σε ό,τι αφορά αναγνώριση, κατασκοπεία και εξάλειψη του εχθρού.

Το Wildlands είναι ένα μεγάλο παιχνίδι, και πολλά παιχνίδια μαζί. Είναι co-op αλλά παίζεται και single. Είναι open world αλλά παίζεται και μόνο ευθεία. Είναι stealth/tactical shooter αλλά παίζεται και γιούργια. Ο στόχος είναι απλός. Αποδυνάμωσε το καρτέλ, σκότωσε τα αφεντικά. Κάθε νομός, θα λέγαμε, της χώρας έχει άλλο αφεντικό, άλλη δυσκολία και άλλη ποικιλομορφία στο περιβάλλον. Μπορούμε να πάμε όπου θέλουμε, με όποιο μέσο θέλουμε και να κάνουμε όσες αποστολές θέλουμε. Ναι, οι περισσότερες side αποστολές δίνουν περισσότερα μπόνους και xp αλλά και με τον αρχικό εξοπλισμό βγαίνουν. Ένα γερό μείον είναι οι αποστολές και οι χώροι. Θα δούμε πολλές φορές το ίδιο κτήριο copy-paste, που μέσα έχει σχεδόν τους ίδιους εχθρούς και στο ίδιο σημείο ένα container που το intel θα δώσει σχεδόν την ίδια side mission. Ευτυχώς αυτές είναι μικρής διάρκειας, fluff θα λέγαμε, ώστε απλά να έχουμε πράγματα να κάνουμε και να μην αδειάζει ο χάρτης.

Εκεί που το παιχνίδι λάμπει είναι στο premade co-op. Καλή και η ΑΙ αλλά όταν μπορείς να συγχρονίσεις τις βολές με φίλους και ο καθένας να έχει το δικό του ρόλο είναι άλλο πράμα. Οι επιλογές για διαφορετική προσέγγιση παίρνουν άλλη διάσταση όταν 4 φαντάσματα ξεκινάνε για τον ίδιο στόχο με τελείως διαφορετικό μέσο και loadout. Ο γράφων ξεκινά με sniper με σιγαστήρα, τουμπανιασμένο drone και μηχανή για να φτάσει με διακριτικότητα σε ασφαλή απόσταση. Ο ένας φίλος του φορτώνει το machine gun ανά χείρας και armored φορτηγάκι για να εμβολίσει την πύλη ενώ ο τρίτος πέφτει με αλεξίπτωτο και θα το πάει όλο melee από την αντίθετη κατεύθυνση του Ράμπο μέχρι να βρει και να καθαρίσει το boss ενώ ο πρώτος καλεί παράλληλα τους αντάρτες να ξεκινήσουν νταβαντούρι στην ακάλυπτη πλευρά του στρατοπέδου (γιατί ο συνήθης τέταρτος του premade group μας έβλεπε τον Σουάρες να βουτάει για το σταυρό).

Πάσα για το rpg κομμάτι. Όπου κι αν πάμε κάτι υπάρχει να ανακαλυφθεί. Κυρίως resources που κάνουμε tag, οπλισμός ή κομμάτια όπλων, και skill points. Resources και points/medals συνδυάζονται για να ανεβάσουμε rank σε κάποιο τομέα του χαρακτήρα μας. Από σταθερότητα όπλων μέχρι τακτική και τρέξιμο. Το πλήρες customization των όπλων έρχεται ναι κουμπώσει καλά στην ελευθερία κινήσεων που αποπνέει γενικότερα ο τίτλος.

Τεχνικά ο τίτλος είναι πάρα πολύ καλός. Τα γραφικά είναι άπταιστα για το μέγεθος του χάρτη και το field of view και η ήχος αρκετά ρεαλιστικός – αν και ενίοτε κουράζει με τις ομιλίες, τα ραδιόφωνα και τη γενικότερη βαβούρα. Εκεί που ο τίτλος χάνει τη μπάλα είναι τα οχήματα. Ο χειρισμός τους είναι πραγματικά απαράδεκτος. Ειδικά τα ελικόπτερα δεν έχουν σχεδόν καμία λογική στο πως κινούνται. Μηχανές και αυτοκίνητα σχεδόν παλεύονται, βελτιώθηκαν αρκετά σε σχέση με τη beta αλλά και πάλι παίρνουν βελτίωση. Τα αεροπλάνα είναι νορμάλ για τα δεδομένα τους. Κατά τα άλλα ο τίτλος τρέχει γενικά καλά. Δεν παρατηρήσαμε frame drops ή σπασίματα στα γραφικά και όλα κυλάνε ομαλά.

Επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, και μας περιμένει ένα καρτέλ να το αφανίσουμε, η ουσία του Wildlands είναι απλή. Μάζεψε 3 φίλους και ξεκινήστε πόλεμο. Ούτε τρομακτικά κακό ούτε συναρπαστικά καλό. Είναι ένα διασκεδαστικό παιχνίδι με ελευθερίες και πιστολίδι.

Ευχαριστούμε τη CD Media που μας παρείχε το παιχνίδι