>observer_

Είμαστε στην Πολωνά του 2084. Οι άνθρωποι φοράνε ρομποτικά μέλη και όσοι δε φοράνε περιθωριοποιούνται. Τα cybernetics όμως παθαίνουν κάτι σαν…ιό και χαλάνε. Εμείς είμαστε ένας από τους Observers, εργαλεία του συστήματος που έχει δικαιοδοσία να χακάρει τις αναμνήσεις των άλλων ώστε να βρίσκει στοιχεία για εγκλήματα, κατά κύριο λόγο. Στην αρχή του παιχνιδιού μαθαίνουμε πως ο γιος μας δολοφονήθηκε, και ξεκινάμε την αναζήτηση.

Το σκηνικό δεν είναι κακό, αντιθέτως. Ένα cyberpunk horror παιχνίδι είναι ό,τι πρέπει για αυτή την εποχή. Εξερευνούμε σκοτεινά σκηνικά, σάπιες γειτονιές και απόκοσμες αναμνήσεις στα μυαλά όσων χακάρουμε. Τα εργαλεία που φοράει ο Observer στο κεφάλι του δε σταματάνε εκεί όμως. Έχουμε module που βλέπει τα ηλεκτρονικά πράγματα όπου κοιτάμε, και ένα που βλέπει τα βιολογικά. Ψάχνουμε στοιχεία, συνδυάζουμε, χακάρουμε. Καλό.

Το καλύτερο είναι οι αναμνήσεις. Το τι απόκοσμα, creepy και σκοτεινά μυαλά κυκλοφορούν στον κόσμο του παιχνιδιού δε λέγεται. Τόσο gloomy καταστάσεις δεν έχουμε δει από το Silent Hill 2!!

Εκεί σταματάνε τα καλά του τίτλου όμως. Το investigating κομμάτι καταντάει κουραστικό και αρκετά συχνά φτάνει στα σημεία pixel hunting για να βρούμε τα στοιχεία που χρειαζόμαστε ενώ οι εναλλαγές στα modules που αναφέραμε πριν κάθε άλλο παρά εύκολες για τα μάτια (μας) είναι. Επιπροσθέτως, οι διάλογοι που ναι μεν έχουν επιλογές…δε μπορούν να γίνουν skip. Πρέπει να πατήσεις όλες τις επιλογές. Κακό. Πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα, η κάμερα είναι μετριότατη. Δεν ξέρω αν φταίει το motion blur, το frame rate, ή το στυλ των γραφικών αλλά είναι επίσης μια ζαλάδα όταν περιπλανόμεθα σε κλειστούς χώρους.

Εκεί που το παιχνίδι πραγματικά λάμπει, πέρα από το setting, είναι τα γραφικά όμως. Τα πάντα είναι καλοφτιαγμένα και ταιριάζουν απόλυτα μεταξύ τους στήνοντας ένα εξαίσιο εικαστικό αποτέλεσμα παρέα με τον σκοτεινό ήχο.

Δεν ξέρω αν το Observer είναι το αριστούργημα που πλασάρεται πως είναι. Είναι ένα καλό παιχνίδι, αρκετά σκοτεινό και όμορφο οπτικά που πειράζει τα νεύρα του παίχτη τόσο όσο. Ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο. Προσφέρει τροφή για σκέψη αλλά χάνει σε σημεία που δεν καταφέρνουν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις.

Εν κατακλείδι, αξίζει. Αλλά όχι για όλους.