Lightning Returns: Final Fantasy XIII

Είχα προσδοκίες για αυτόν τον τίτλο. Η Lightning είναι ένας χαρακτήρας με ενδιαφέρον και άξιζε ένα παιχνίδι που θα την αναδείξει. 

Ο θεός αποφάσισε να καταστρέψει τον κόσμο και να φτιάξει έναν νέο. Αλλά αντί να τον γεμίσει μόνος του βάζει τον Savior θα μαζέψει ψυχές από τον παλιό κόσμο και να τις πάει στο νέο. Enter Lightning. Η συμφωνία είναι να πάρει η συμπαθέστατη ροζομάλλα το κομμάτι της στην προφητεία σώζοντας ψυχές και στο τέλος η Serah θα αναστηθεί. Το δράμα ξεχειλίζει από κάθε τρύπα στα πολύγωνα του τίτλου μέσα από επαναλαμβανόμενους διαλόγους σε κάθε φάση της ιστορίας. Τo main quest είναι ένα κυνήγι μαγισσών με θηράματα μια σέκτα ακολούθων του Bhunivelze ενώ ο Noel εντυπώνεται ως ο “κακός” που θα τελειώσει την προφητεία σκοτώνοντας τον Savior. Από την άλλη έχουμε τον Hope σε ένα βοηθητικό ρόλο, σαν τον Άλφρεντ του Μπάτμαν. Όλα αυτά είναι δεμένα μέσα σε ένα χρονικό όριο το οποίο με το πέρας του θα φέρει την καταστροφή του κόσμου. Οι ώρες περνάνε και πρέπει η Lightning να σώζει ψυχές ώστε να δίνει παραπάνω χρόνο στον κόσμο για να σώσει κι άλλες ψυχές κ.ο.κ.

Ο τίτλος έχει ένα πολύ δυνατό χαρτί που όμως πάει χαμένο. Τη μάχη. Τo schema system επιτρέπει άμεση εναλλαγή σε διάφορα παραμετροποιήσιμα skill sets που συνοδεύονται με custom item sets. Καταλαβαίνετε πως οι επιλογές είναι πάρα πολλές. Από την άλλη οι εχθροί έχουν αδυναμίες τις οποίες αν εκμεταλλευτούμε σε μεγάλο βαθμό τους βάζουμε σε stagger, μια φάση σαν stun. Επίσης υπάρχει το Overclock, ακόμα μια κατάσταση παγώματος του εχθρού που καταναλώνει GP της Lightning. Τα GP είναι ένα νέο stat που αναπληρώνεται σιγά σιγά και είναι δεμένο με μαγικές ικανότητες και την αποφυγή μιας μάχης. Εδώ όμως τα καλά τελειώνουν.

Το παιχνίδι ουσιαστικά δε δίνει λόγο στον παίχτη να παίξει ξύλο με τα τέρατα. Αφενός το να τρέξεις μακριά τους είναι πανεύκολο, αφετέρου είτε αυτά θα είναι πολύ εύκολα ή πολύ δύσκολα. Δεν υπάρχει σχεδόν πουθενά χρυσή τομή. Ο βασικότερος λόγος όμως είναι πως οι μάχες δε δίνουν τίποτα. Τα 40 gil και το κομμάτι δέρμα που δίνει μια τυπική μάχη δεν αξίζουν το χρόνο που θα καταναλώσω στη μάχη γιατί πολύ απλά ο χρόνος τρέχει εναντίον μου σε όλο το παιχνίδι. Το χειρότερο όμως είναι το να μπεις σε μάχη και να θες να φύγεις. Κάθε Escape κοστίζει μια ολόκληρη ώρα ingame χρόνου! Χωρίς εξήγηση και λογική.

Και πως παίρνω stats, bonuses και gil; Από τα quests. Κυρίως τα side. Τα οποία είναι fetch quests. Δηλαδή μιλάς στον npc, σου ζητάει κάτι, ψάχνεις να το βρεις, του το πας, σε πληρώνει. Σα να μην έφτανε αυτό, έχεις και το χάρτη. Έναν κάκιστο χάρτη. Ναι το level design είναι χαοτικό και ίσως λογικό βάσει του setting του τίτλου αλλά το να ψάχνω έναν npc μισή real life ώρα είναι απαράδεκτο.

Απαράδεκτο είναι και το να βλέπω χαμηλής ανάλυσης textures αμέσως μετά από ένα hd cinematic. Όπως και το να ξεχωρίζω που κόβεται η πόρτα και αρχίζει το κούφωμα επειδή τα χρώματα είναι 2 τόνους πιο ανοιχτά στον ίδιο τοίχο. Δε θα μιλήσω καν για εμφανέστατα πολύγωνα που “πετάνε” και τρύπες στα γραφικά. Για τον ήχο τα πράγματα είναι καλύτερα. Η μουσική επένδυση αγγίζει τα όρια του θέτει το βαρύ “Final Fantasy” του τίτλου αλλά ως εκεί. Πολλές φορές ανάμεσα στα επικά scores ακούγεται ένας τσιριχτός βόμβος. Τα voice over αν και ακριβέστατα χάνουν λίγο σε ύφος και ποιότητα αλλά είναι αποδεκτά.

Τελικά, το Lightning Returns είναι ένα παιχνίδι που ενώ είχε προοπτικές τις αξιοποίησε με το χειρότερο τρόπο, ίσως η Square Enix έχει χάσει πλέον τη δυνατότητα για καλούς FF τίτλους.

Θετικά: Σύστημα μάχης

Αρνητικά: Σενάριο, γραφικά, σχεδιασμός

Βαθμός: 6