Left 4 Dead 2

Έρχεται προχθές ο αδερφός μου και μου κάνει: “Ρε Χρήστο, πήρα το καινούριο Left 4 Dead, δεν το βάζουμε μια να σφάξουμε κανα ζόμπι;
Τι να κανω κι εγώ, gamer είμαι, τα νευρακια μου ήταν πειραγμένα, λέω ας παίξουμε…
Βάζω το δισκάκι στο Xbox, φορτώνει και βρίσκομαι στο εισαγωγικό βίντεο. Για να μην τα πολυλογώ, 2 ωρίτσες, 2 campains και 5000 infected μετά έρχομαι στο συμπέρασμα…

 

Το Left 4 Dead 2 είναι ίσως από τα λίγα παιχνίδια που ήταν ετη φωτός πιο μπροστά από τα prequels τους.

Καταρχάς τα Campain δεν είναι πλέον ασύνδετα μεταξύ τους, αντιθέτως, στο πρώτο Campain βλέπουμε τους τέσσερις νέους survivors μας να συναντιούνται για πρώτη φορα, σε αντίθεση με το πρώτο παιχνίδι, το οποίο δε μας έβαζε καν στο κλίμα. Ευχάριστη έκπληξη αποτελει και η βελτίωση της Source ώστε να προσφέρει μακραν καλύτερο οπτικό αποτέλεσμα, με απειροελάχιστα λιγότερα κολλήματα. Θα εκπλαγείτε ευχάριστα με τους αποκεφαλισμούς, τους ακρωτηριασμούς, την εκσφενδόνηση πλευρών, κοκκάλων και σάρκας κάθε φορα που πετυχαίνετε δυσμοιρο ζομπι που στοχεύσατε. Οι καπνοί και οι φλόγες έχουν βελτιωθεί και προσφέρουν πιστότητα ίδια με αυτή των απίστευτων εφφέ του CoD 2, χωρίς όμως το αντίστοιχο κόλλημα. Τα special infected που προϋπήρχαν έχουν επανασχεδιαστεί, ενώ έχουν προστεθεί και αρκετά νέα.

Όπως είναι λογικό, ο συνδυασμός αυτών των νέων εχθρών με τους παλιούς καθιστά τη δυσκολία του παιχνιδιού ασύγκριτα μεγαλύτερη από αυτη του πρώτου. Spitter για παράδειγμα, είναι να μην τη συναντήσεις καν. Σκοτώνει ευκολότερα απ’ ότι η witch όλους τους survivors αν δεν την προλάβεις. Βέβαια οι παλιοί special infected μοιαζουν αποδυναμωμένοι μπροστά στους νέους, σίγουρα όμως συντελούν στον αποδεκατισμό μιας ομάδας. Αυτό έρχεται να το διορθώσει ο εμπλουτισμός του οπλοστασίου αφ’ ενός με melee όπλα που θα λατρέψουν οι fan των B-movies (λοστούς, κατάνες, τσεκούρια και για τα επίμονα προβλήματα αλυσοπρίονα) και ενός ακόμα όπλου για το κάθε είδος (προστέθηκαν ένα magnum, το AK-47, το G3 με διόπτρα, το G36C κι ένα ακόμα υποπολυβόλο), αφ’ ετέρου η προσθήκη νέων gadgets (boomer bile vial, απινιδιωτής, ενέσεις αδρεναλίνης, εκρηκτικές και αναφλεγόμενες σφαίρες). Η χρήση melee όπλων βέβαια έφερε και μια αρνητική συνέπεια. Το απλό melee κουράζει τον χαρακτήρα και πρέπει να περιμένει για να το ξαναχρησιμοποιησει. Οπότε αν σκεφτόσασταν να το χρησιμοποιήσετε για να αποφύγετε τις ορδές, πρέπει να αναθεωρήσετε τη στρατηγική σας.

Μεγάλη απογοήτευση αποτέλεσε η A.I. του παιχνιδιού, όχι τόσο στους infected όσο στους survivors. Δεν μπορείς πλέον να αφήσεις το NPC στο idle και να πας για κατούρημα γιατί ξέρεις ότι θα γυρίσεις και θα δεις τον παικτη σου νεκρό και να τον κατουράνε οι infected μαζί με τους υπόλοιπους NPC survivors και τη Witch να χορεύει ζεϊμπέκικο από πάνω. Μπορεί να σε έχει πιάσει ενας special και ο NPC να κάθεται να σε κοιτάει, ή να έρχεται να σε γιατρεύει όταν γυρω σου υπάρχουν 100 ζόμπι. Κρίμα, γιατί για μένα είναι το μόνο στοιχείο που χαλάει τόσο πολύ την εικόνα του παιχνιδιού.
Άλλο ένα μειον είναι η έλλειψη της τρομακτικής ατμόσφαιρας που επικρατούσε στο original. Κατι το αγχος που δε σ’ αφήνει να τρομάξεις, κάτι που ξέρεις πότε θα σου πεταχτεί το ζόμπι μες στη μάπα, το παιχνίδι έχει χάσει τον horror χαρακτήρα του και το μόνο που έχει κρατήσει από τον εκκεντρικό προκάτοχό του είναι το ιδιότυπο μαύρο χιούμορ.

Οι κύριες ιστορίες είναι καλοστημένες και έχουν προστεθεί νέα modes στο παιχνίδι για να αυξηθεί η διάρκεια ζωής του, όπως για παράδειγμα ένα versus mode στο οποίο οι survivors καλούνται να συγκεντρώσουν καύσιμα για το όχημά τους και οι infected καλούνται να… τα κάνουν λίμπα.
Τέλος η μουσική, αν και παραμένει στο ίδιο στυλ, έχει βελτιωθεί ακόμα πιο πολύ και αν και θα σας αφήσει “κενούς” για μικρά διαστήματα, θα σας αποζημιώσει τη στιγμή της πόρωσης