Red Steel: 2
Όταν το πρώτο μέρος της σειράς κυκλοφόρησε μαζί με το Wii το 2006, οι προσδοκίες χρήσης του πρωτοποριακού χειρισμού της κονσόλας ήταν μεγάλες. Αφού όμως το παιχνίδι κυκλοφόρησε, και δεν μπορούσε να εκπληρώσει όσα λέγονταν για αυτό, έγινε αντιληπτό ότι η τεχνολογία του Wiimote δεν ήταν ικανή να αποδώσει περίπλοκες κινήσεις που χρειάζεται άλλωστε ένα παιχνίδι ξιφομαχιών όπως το Red Steel. Σήμερα, με την έλευση του Motion Plus, η ελπίδα αναγεννιέται, και το Red Steel 2 είναι πλέον πραγματικότητα.
To Red Steel 2, αφήνει πίσω του την μαφία των Yakuza, και το κλίμα μεταφέρεται πλέον στην άγρια δύση. Ο ήρωάς μας δεν έχει όνομα, ή τουλάχιστον αυτό δεν γίνεται γνωστό μέσα στο παιχνίδι. Ο ανώνυμος χαρακτήρας λοιπόν, είναι ο τελευταίος της ομάδας Kusagari, μία ομάδα που προστάτευε τους κατοίκους της περιοχής από τις άλλες συμμορίες. Γυρνώντας μετά από χρόνια στην μικρή πόλη Caldera, είσαι διατεθειμένος να κάνεις τα πάντα για να βρεις αυτόν που κρύβεται πίσω από τον θάνατο των άλλων μελών της ομάδας, και των αδερφών σου. Γενικά η υπόθεση είναι εντελώς ρηχή, και το πέρασμα των cut scenes δεν θα σας εμποδίσει να συνεχίσετε, και στο τέλος να ολοκληρώσετε το παιχνίδι. Γενικά, οι ενέργειες του παίκτη είναι αόριστες και δεν δένουν μεταξύ τους. Και πολλές φορές δεν εξηγούνται για ποιόν λόγο γίνονται, όχι πως έχει μεγάλη σημασία, αλλά είναι ένα σημείο που «χτυπάει» έντονα στον παίκτη.
Το Gameplay του Red Steel 2 είναι αρκετά γραμμικό. Όλα ξεκινάνε από ένα σπίτι-hub, στο οποίο παίρνεται τις αποστολές σας, αγοράζετε νέες δυνάμεις και κινήσεις, ενώ στην αυλή του μπορείτε να εξασκηθείτε πάνω σε αυτές. Εδώ συναντούμε αρκετά μεγάλη έλλειψη φαντασίας, αφού οι αποστολές που λαμβάνουμε είναι του τύπου σκότωσε αυτόν, βρες αυτόν, ή κάνε αυτό. Την ίδια γραμμικότητα συναντούμε και στον σχεδιασμό των περιοχών. Όλες έχουν το ίδιο μοτίβο, δηλαδή το κυρίως μέρος, τις διάφορες διακλαδώσεις όπου βρίσκεις χρήματα,σφαίρες ή ακόμη και τίποτα, και όλες καταλήγουν σε μία πόρτα, που σηματοδοτεί το τέλος της περιοχής και το πέρασμα στην άλλη. Αυτί λειτουργεί και ως loading της επόμενης πίστας, αφού η πόρτα θα κάνει να ανοίξει όσο χρειαστεί. Αρκετά μεγάλο μέρος του παιχνιδιού αποτελούν και τα Boss Fights, όπου καλείστε να μονομαχήσετε με δυνατούς αρχηγούς, με μόνο σύντροφο την ελπίδα για νίκη. Τα περιβάλλοντα παρουσιάζουν γενικά λίγη ποικιλία. Έτσι οι περισσότερες πίστες θα διαδραματίζονται στην μικρή Caldera ή σε τοποθεσίες έξω από αυτές. Την μονοτονία σπάνε και οι πίστες που μάχεστε πάνω σε ένα κινούμενο τρένο, όπου εντυπωσιάζει και η φυσική του παιχνιδιού!
‘‘For Cold-Blooded Accuracy..”
Και φτάνουμε στο σημείο που είμαι σίγουρος ότι σας καίει όλους, και αυτό δεν είναι άλλο από τον χειρισμό. Well, όσο και αν δεν θέλω να το πιστέψω ο χειρισμός του παιχνιδιού δεν είναι σε καμία περίπτωση 1:1, και αρκετά κατώτερος από αυτόν του Wii Sports Resort. Έτσι, το παιχνίδι αντιλαμβάνεται στο περίπου την θέση του WiiMote, ενώ το Calibration είναι απαραίτητο πριν την κάθε πίστα εφόσον επιθυμείτε τα μέγιστα δυνατά αποτελέσματα. Ευτυχώς, με την βοήθεια του MotionPlus, είναι η εφικτή η αναγνώριση της κατεύθυνσης που κουνάμε το WiiMote, αλλά και αυτό όχι τόσο καλά όσο θα έπρεπε. Μία σημαντική λεπτομέρεια είναι ότι πλέον καταλαβαίνεται και η δύναμη με την οποία κουνάμε το χειριστήριο, και απεικονίζεται αναλόγως στην οθόνη. Γενικά, υπάρχουν κάποιες προκαθορισμένες θέσεις που θα απεικονίζεται η κίνηση και αυτό δεν είναι ίσως ότι καλύτερο που θα μπορούσε να κάνει η ομάδα ανάπτυξης. Σε γενικές γραμμές, ο τρόπος χειρισμού, έχει βελτιωθεί κατά πολύ σε σχέση με τον προκάτοχό του, αλλά για άλλη μία φορά μένει ανεκπλήρωτη η υπόσχεση της Ubisoft.
Το παιχνίδι έχει μία αρκετά μεγάλη ποικιλία τόσο σε επιθέσεις που γίνονται με το σπαθί όσο και σε αυτές που γίνονται με το όπλο. Αυτές οι επιθέσεις απαιτούν συγχρονισμό, τόσο με τα πλήκτρα όσο και με τους αισθητήρες κίνησης, κάτι που μπορεί να ακούγεται απλό, αλλά στο τέλος μπερδεύει. Επιπλέον, το ξίφος έχει και κάποιες υπερδυνάμεις θα λέγαμε, όπως για παράδειγμα την δυνατότητα να δημιουργεί σεισμό ή την ανύψωση των αντιπάλων στα… σύννεφα!
Το δεύτερο μέρος, διαφοροποιείται και στον οπτικό τομέα. Τα αληθοφανή(που λέει ο λόγος) γραφικά, έχουν αντικατασταθεί από πανέμορφα τεχνολογίας Cell Shaded. Παρουσιάζουν πολλές λεπτομέρειες, ωστόσο πάρα πολλά αντικείμενα είναι σχεδιασμένα «άτσαλα» σε αντίθεση με άκρως εντυπωσιακά μοντέλα των χαρακτήρων και τα εφέ που κόβουν την ανάσα. Το framerate παραμένει στα φυσιολογικά επίπεδα ακόμα και όταν υπάρχουν 12 εχθροί στην οθόνη(ο αριθμός τους αναγράφεται κάτω από την μπάρα ενέργειας)! Το Animation κίνησης δεν παρουσιάζει ιδιαίτερη ποικιλία, αφού οι κινήσεις πραγματοποιούνται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.
Κλείνοντας, μπορούμε να πούμε ότι το παιχνίδι μπορεί να χωλαίνει από πολλά πράγματα, τα οποία όμως δεν είναι σε θέση να το κατατάξουν στην κατηγορία των αποτυχημένων. Μπορεί να μην είναι τόσο ποιοτικό όσο θα έπρεπε, αλλά αποτελεί μία πολύ καλή αγορά, παρά την μικρή του διάρκεια η οποία κυμαίνεται από 8 εώς 10 ώρες.
Gameplay: 6
Χειρισμός: 9
Γραφικά: 9
Διάρκεια: 7
[rating:7.5/10]
