Shadows of the Damned
Το παιχνίδι μπήκε στο Playstation 3, έχοντας έναν μικρό ενδοιασμό. Απο την μία, μιλάγαμε για ένα παιχνίδι δημιουργημένο απο θρυλικά ονόματα του χώρου, όπως ο Suda 51 και ο Mikami, αλλά απο την άλλη η μέτρια αντιμετώπιση απο τα μέσα και τους gamers με έκανε να μπω σε σκέψεις. Αν ψάχνετε για ένα κλασσικό horror game, κατα πάσα πιθανότητα, το Shadows of the Damned δεν θα σας αγγίξει καθόλου. Αν ψάχνετε για ένα ελαφρύ, χαλαρό και.. αστείο εν μέρει παιχνίδι, τότε πρέπει να συνεχίσετε το διάβασμα.
Στο παιχνίδι, αναλαμβάνουμε τον ρόλο του Garcia Hotspur ο οποίος μία μέρα μαθαίνει ότι η κοπελιά του η Paula έχει πέσει θύμα… δαιμόνων! Η υπόθεση, μεταξύ μας, δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, και απλά υπάρχει για να υπάρχει. Αυτό που μπορούμε να πούμε με σιγουριά, είναι ότι το Shadows of the Damned, είναι ένα απο τα παιχνίδια που δεν παίρνουν τον εαυτό τους στα σοβαρά, και αυτό φαίνεται σε κάθε σημείο του τίτλου. Απο τις ατάκες του χαρακτήρα (ή το… παρατσούκλι του, που συνηθίζει να αποκαλει τον εαυτό του, αλλά δεν μπορώ να το πω γιατί θα φαμε μήνυση απο το ΕΣΡ :p), μέχρι και στο γενικότερο κλίμα και τα χαρακτηριστικά του. Μαζί σας, έχετε ένα κρανίο, που μεταμορφώνεται σε διάφορα πράγματα, μεταξύ άλλων και όπλα!
Το Shooting στοιχείο είναι μπόλικο, και τους μηχανισμούς στόχευσης του βρήκα ιδιαίτερα βολικούς, παρά το γεγονός ότι πολλά sites αναφέρουν το αντίθετο. Συγκεκριμένα, η στόχευση θυμίζει πολύ αυτή των Resident Evil, ενώ σημαντική προσθήκη είναι και η περιστροφή 180 μοιρών πατώντας το πλήκτρο “Χ” (ή “Α” στο XBOX360). Αν δεν καταλάβατε ακόμη, κατα την στόχευση, η κάμερα μεταφέρεται πάνω απο τον ώμο του χαρακτήρα. Κλασσική, επιτυχημένη συνταγή, δεν χωράει αμφιβολία σε αυτό!
Όταν είστε τραυματισμένοι, θα πρέπει να χρησιμοποιήσετε αλκοόλ για να επουλώσετε τις πληγές σας, ενώ μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι θα βρείτε άφθονο καθ’ όλη την διάρκεια του playthought. Το ίδιο ισχύει και για τα πυρομαχικά σας.
Πολλές απο τις λειτουργίες του gameplay, θυμίζουν το κύριο συστατικό μάχης του περσινού (και προσωπικού αγαπημένου) Alan Wake. Οι δαίμονες του κάτου κόσμου, είναι καλυμμένοι απο ασπίδα σκότους, την οποία πρέπει να διαλύσουμε πρώτα, εκτοξεύοντας φως, απο την δευτερεύουσα λειτουργία των όπλων μας. Σκότος, υπάρχει παντού, το οποίο σκοτώνει σιγά σιγά τον χαρακτήρα μας, οπότε μιλάμε για μια μάχη αντίπαλη στον χρόνο, αφού πρέπει να βρούμε την πηγή του σκότους και να την καταστρέψουμε.
Το gameplay του παιχνιδιού, ωστόσο, γίνεται ορισμένες φορές επαναλαμβανόμενο, ενώ πολλές φορές είναι χαοτικό, ειδικά στα σκοτεινά σημεία, όπου η ορατότητα είναι υπερβολικά περιορισμένη. Επίσης, υπάρχει και η δυνατότητα να κάνετε upgrade τα όπλα σας, προσθέτοντας περισσότερο βάθος στο παιχνίδι. Ευχάριστη έκπληξη για εμένα, αν και οι gamers ήταν διχασμένοι στην απόφαση αυτή των δημιουργών, είναι τα 2D side scrolling επίπεδα τα οποία ξεχωρίζουν για το μοναδικό τους στυλ και το art direction, αν και είναι κρίμα να περνάς κάποια απο τα σημαντικότερα τμήματα του παιχνιδιού στις δύο διαστάσεις.
Τα bosses, βασίζονται και αυτά στην κλασσική τεχνική που βασίζονται τα περισσότερα παιχνίδια απο την εποχή του Ocarina of Time. Πρέπει να δείτε το μοτίβο κινήσεων του εχθρού, αλλά και να εντοπίσετε τα διάφορα αδύναμα σημεία του. Γενικά, μιλάμε για γραμμικά και επαναλαμβανόμενα boss battles, στα οποία λείπει το κάτι το ιδιαίτερο για να τα κάνει συναρπαστικά. Η δυσκολία τους δε, είναι μέτρια.
Τα γραφικά του παιχνιδιού, βασίζονται στην Unreal Engine, γιατί αυτή ξέρουμε, αυτή εμπιστευόμαστε, με όλα τα καλά ή τα κακά που μπορεί να πρσοφέρει σε έναν τίτλο. Λεπτομερέστατα textures, ωραία, αλλά χοντροκομμένα μοντέλα χαρακτήρων, αργό texture streaming, είναι μερικά απο τα κλασσικά χαρακτηριστικά της Unreal Engine. Όλα αυτά θα τα παρατηρήσουμε και εδώ, αλλά ευτυχώς δεν θα βρούμε σχεδόν καθόλου frame drops (ή αν βρούμε, αυτά θα ειναι αμελητέα). Ωραίος ειναι και ο σχεδιασμός των πιστών, αλλά και των τεράτων, ενώ θα δείτε και ορισμένα εξαιρετικά εφέ φωτισμού και εκρήξεων! Σίγουρα, δεν μιλάμε για το ορόσημο του οπτικού τομέα, αλλά είναι ευχάριστο στο μάτι, αφού και το aliasing ειναι υποφερτό. Λάβετε υπ’ όψιν, ότι πρόκειται για το πρώτο πόνημα της Grasshoper στις HD κονσόλες, οπότε πρέπει να κρατήσουμε και μία πιο ήπια στάση απέναντι στον τεχνικό τομέα του τίτλου.
Για την μουσική επένδυση του τίτλου, τα λόγια είναι περιττά. Ο μουσικός των Silent Hill, βρίσκεται πίσω απο την ανάπτυξη των soundtrack και των themes του παιχνιδιού, και το αποτέλεσμα είναι όπως και να το κάνουμε, επικό. Akira Yamaoka, δηλαδή, εγγύηση. Τα ηχητικά εφέ των όπλων, είναι αρκετά ρεαλιστικά, ενώ το voice acting μπορώ να πω ότι ικανοποιεί, αλλά καμία σχέση με παιχνίδια όπως Heavy Rain, L.A. Noire ή Alan Wake. Ορισμένες φορές φαίνεται έντονα και η έλλειψη ενθουσιασμού των voice actors.
Κλείνοντας, πρέπει να αναφέρω, ότι παρά τα προβλήματά του, το Shadows of the Damned δεν είναι κακό παιχνίδι. Πρόκειται για έναν χιουμοριστικό τίτλο, που προσπαθεί να ξεπεράσει τα καθιερωμένα του gaming, αλλά εγκλωβίζεται στο κατα κάποιο τρόπο επαναλαμβανόμενο και χαοτικό gameplay, ενώ ο οπτικός του τομέας είναι σίγουρα μέτριος (μη ξεχνάμε πως και άλλα παιχνίδια βασίζονται στην Unreal, αλλά δείχνουν πραγματικά καλά, όπως το Gears of War ή το Splinter Cell Conviction). Αν απο όσα διαβάσατε, και πιθανώς να είδατε σε κάποιο gameplay video, σας πείθουν για αγορά, τότε το μόνο που μπορώ να σας πω, είναι “προχωρήστε”.
