Army of Two: The Devil’s Cartel

Φαίνεται πως τα τελευταία χρόνια η ΕΑ έχει καταστρέψει αρκετά franchise. Από αυτά δεν ξεφεύγει το Army of Two: The Devil’s Cartel. Αν και ποτέ δεν ήταν πρωτοκλασάτος τίτλος, το τρίτο installment της σειράς χάνει κατά πολύ τον τίτλο του “σεβαστού παιχνιδιού”. 

Στο The Devil’s Cartel παίρνουμε το ρόλο των 2 brothers in arms Αlpha και Bravo (ναι, νέοι πρωταγωνιστές!) σε μια αποστολή να σώσουμε μια κοπελίτσα από τα χέρια του cartel. Ναι, η ιστορία είναι απλό background για να πυροβολήσουμε μεξικανούς συμμορίτες μέχρι να σιχαθεί ο διάβολος τα κερατά του (γύρω στις 7 ώρες) και ίσως αυτό να ήταν καλό αν το gameplay ήταν σε πιο καλό επίπεδο. Όσο για τους πρωταγωνιστές, ξεχάστε τις cool ατάκες στη μάχη ή τους επικούς πανηγυρισμούς. Η δίνη της ΕΑ κατάπιε ακόμη και αυτό το -σήμα κατατεθέν- στοιχείο του παιχνιδιού. Το νέο ντουέτο δε φαίνεται καν δεμένο, λένε χαζές ατάκες, δεν είναι bros όπως θα έπρεπε.

Gameplay λοιπόν. Όταν δεν παίζουμε co-op, ο σύμμαχος είναι αισθητά καλός στο να πετυχαίνει το στόχο αν και οι σφαίρες του αργούν να σκοτώσουν. Το παιχνίδι υποστηρίζει σύστημα κάλυψης και ενθαρρύνει τον παίκτη να το χρησιμοποιήσει. Τόσο που γίνεται να περαστούν πολλές αποστολές αν απλά προσέχουμε που πάμε και αφήνουμε την ομάδα να καθαρίζει το τοπίο. Foul. Οι εχθροί τώρα, είναι χαζοί. Πολύ χαζοί. καλύπτονται πίσω από πράγματα όταν ο παίκτης είναι δίπλα τους, τρέχουν σε στυλ Leeeeroy Jeeeenkins και δεν πετυχαίνουν ούτε όλο το Cartel σύσσωμο από τα  10 μέτρα. Foul 2. Στο Devil’s Cartel εισάγεται και ένα νέο σύστημα, το “Overkill Mode”. Όσο σκοτώνουμε παίρνουμε πόντους που γεμίζουν μια μπάρα, όταν η μπάρα γεμίσει πατάμε το κουμπί και η οθόνη πορτοκαλίζει. Τότε οι σφαίρες κάνουν extra explosive damage και η ομάδα μας είναι αόρατη στους εχθρούς. Οκ είναι αντιρεαλιστικό αλλά βοηθάει ενάντια στις ορδές κακών και δίνει μια νότα fun-to-play στο παιχνίδι.

Μιλώντας για ρεαλισμό ερχόμαστε στα γραφικά του τίτλου. Το Μεξικό δε δίνει αίσθηση Μεξικού, περισσότερο generic κτισμάτων βαλμένα στρατηγικά ώστε να δημιουργούν διάδρομο μιας κατεύθυνσης προς το objective. Οι χαρακτήρες υπολείπονται σε πολύγωνα με αποτέλεσμα να φαίνονται σαν απομεινάρια 4ετίας. Θετικό στοιχείο είναι τα καταστρέψιμα περιβάλλοντα. Αυτό. Ηχητικά τα πράγματα είναι εξίσου ανιαρά και δε χρειάζονται σχόλια.

Εν τέλει, το τρίτο κατά σειρά Army of Two έχει χάσει αρκετά τον ειρμό της σειράς. Μέσα από χαζές ατάκες, κακοφτιαγμένο και επαναλαμβανόμενο gameplay και αδιάφορα γραφικά καταφέρνει να κουράσει πριν γίνει ευχάριστο. Αξίζει παρ’ όλα μια ματιά καθώς το co-op ίσως σας δώσει μερικές ώρες διασκέδασης.

Θετικά: Η ΑΙ των συμμάχων

Αρνητικά: Κακή ΑΙ αντιπάλων, επαναλαμβανόμενο, ενίοτε κουραστικό

Βαθμός: 5