Hitman

Το πρώτο “μεγάλο χαρτί” του 2016 έφτασε. Ο 47 επιστρέφει, αυτή τη φορά σε next gen episodic gaming καταστάσεις, και το αποτέλεσμα είναι διφορούμενο.

Η ιστορία ξεκινά με ένα flashback όπου ο συμπαθέστατος κάμπριο τύπος καλείται να θυμηθεί μια-δυο αποστολές από το ένδοξο παρελθόν του, σε στυλ οντισιόν, ώστε ο εργοδότης να δει αν του κάνει. Λίγη σημασία έχουν αφού τα επίπεδα είναι μικρά και γρήγορα. Πρόκειται για simulation άλλωστε. Μαθαίνουμε (ξανά) λίγα πράγματα για το παρελθόν του και βουρ στο Παρίσι.

Το Παρίσι υποτίθεται θα ήταν το μεγαλύτερο επίπεδο σε παιχνίδι Hitman, like ever! Η έπαυλη είναι όντως μεγάλη όπως μας υποσχέθηκε η IO και οι χώροι περίπλοκοι και γεμάτοι κόσμο. Εδώ έχουμε δύο στόχους. Ο πρώτος “βγαίνει” σχετικά εύκολα και για το δεύτερο θέλει λίγη παραπάνω δουλίτσα. Βρώμικη δουλίτσα, προφανώς. Όχι πως θα πάρει χρόνια, εμένα μου πήρε ένα μισάωρο. Μια ώρα σκάρτη μαζί με τα load. Το θέμα είναι όπως πάντα το σκορ. Έκανα 13,500 πάνω κάτω, ενώ το τοπ είναι 210,000. Όλα έχουν να κάνουν με την προσέγγιση.

Έτσι πάσα για gameplay. Έχουμε αρκετούς έως πάρα πολλούς τρόπους να κάνουμε κάτι, και παρέα με τα opportunities και τα challenges φτάνουμε τους αρκετές δεκάδες. Opportunity εμφανίζεται όταν κρυφακούμε μια συζήτηση και ανοίγει ένα παραθυράκι επιπλέον ευκαιριών ώστε να δημιουργηθεί αντιπερισπασμός που δεν ήταν σχεδιασμένος. Καλό. Challenges κλασικά “σκότωσε με πολυέλαιο, μελέτησε τα αρχεία του κακού, ντύσου σερβιτόρος για να περάσεις από τους φρουρούς”. Ναι, μπορεί να φαίνεται πως έχει καλό replay value, αλλά δε με τράβηξε ώστε να προσπαθήσω. Ο στόχος μας άφησε χρόνους, έφυγα με στυλ χωρίς να τα κάνω μαντάρα. So long.

Το ωραίο στο gameplay και παράλληλα κακό είναι το στήσιμο του UI. Με τη μία σε βάζει να μάθεις να παίζεις με minimap, sixth-sense (βλέπεις μέσα από τοίχους!) και markers. Πράγμα που κάνει το παιχνίδι εύκολο έως παιδικό. Μεγάλη υπόθεση. Αλλά ευτυχώς όλα αυτά κλείνουν!! Τα υπόλοιπα γνωστά. Σκοτώνεις, παίρνεις ρούχα, κρύβεις τα πτώματα σε μπαούλα κτλ κτλ. Βέβαια οι εχθροί είναι ακόμα τούβλα. Όπως και να το κάνουμε, ό,τι ρούχα κι αν φοράς, είσαι ακόμα ένας ψηλός καράφλας με barcode που στέκεται και ακολουθεί κάποιον. Κάνεις μπαμ, πως να το κάνουμε (no pun intended). Καμία υποψία δεν κινείται ποτέ στους φρουρούς. Δίνει μια αίσθηση πως αυτός ο τομέας δεν εξελίχθηκε καθόλου από το Codename 47. Τέλος πάντων. Είναι Fun to play.

#ιστορίεςHitman Μπαίνω στη δεξίωση ντυμένος με το λευκό μου κοστούμι, αυτό που είναι σε dlc. Κάπως τα καταφέρνω και αφήνω ίχνη, οπότε με ψιλοπαίρνουν χαμπάρι. Κρύβομαι και ακούω. Ο φρουρός που με ψάχνει ενεργά με περιγράφει ως “καυκάσιο (τσεκ), ψηλό (τσεκ), καραφλό (καρατσεκ) με μαύρο κοστούμι”! Γιατί; Γιατί το default είναι το μαύρο. Απροσεξία θα μου πείτε, αλλά μου χάλασε αρκετά την ψευδαίσθηση. 

Τεχνικά, παρατήρησα τριών επιπέδων γραφικά. In game – αδιάφορα. In game cutscenes – κάτι γίνεται. Cinematics – εξαιρετικά. Το πρόβλημα έγκειται στα πρώτα δύο είδη. Ξεκινάς με in game “βιντεάκι” και σε πετάει ξαφνικά στο παιχνίδι, μια σκάλα κάτω, οπότε χτυπάει άσχημα στο μάτι. Ο ήχος κυμαίνεται σε αδιάφορα επίπεδα. Καλός είναι ο χειρισμός όμως, και αυτό είναι ατού. Όχι πως η σειρά είχε ποτέ πρόβλημα, ούτε απαιτήσεις. Αλλά είναι καλός.

Δυστυχώς πολλά δεν μπορούν να ειπωθούν αφού μιλάμε για το πρώτο επεισόδιο του τίτλου, με τα υπόλοιπα να αναμένονται μέσα στο έτος. Ως τώρα είναι μια ευχάριστη αλλά σύντομη εμπειρία. Προτείνω με χίλια σε όλους να κλείσουν τα βοηθήματα του UI και να ευχαριστηθούν ένα ενδιαφέρον παιχνίδι.

 

Hitman

7

Βαθμός

7.0/10

Θετικά

  • Δημιουργικοί τρόποι να εκτελέσεις τις αποστολές

Αρνητικά

  • Η "έκτη αίσθηση" κάνει τα πράγματα πανεύκολα

Πάνος Αλεξόπουλος

Παίζω, γράφω, κριτικάρω και σχεδιάζω παιχνίδια. H συλλογή μου μια μέρα δε θα χωράει σε μουσείο.