F1 2016

F1 έχω να δω συστηματικά από τότε που ο  Θεός ο Κίμι, εν μέσω νεροποντής – στη Μαλαισία αν θυμάμαι καλά, είχε παρατήσει το μονοθέσιο και έπινε ουίσκια στα πιτ ενώ οι άλλοι οι έρημοι περίμεναν ζωσμένοι στη γραμμή εκκίνησης μπας και κοπάσει η μπόρα και τρέξουν. Μετά οι πολλοί κανονισμοί σα να έκαναν το γκραν-πρι λίγο βαρετό. Ως τώρα. Η Codemasters τα κατάφερε όμως. Μου ξανακόλλησε τον πυρετό. Το καλύτερο παιχνίδι για τη Formula 1 είναι γεγονός. Αν ήταν παιχνίδι δράσης θα ήταν το Rise of the Tomb Raider. Αν ήταν Pokemon, ο Charizard.

Αρχικά να πούμε πως ενώ σαν οδήγηση η F1 είναι το υπέρτατο επίπεδο δυσκολίας, οι προγραμματιστές έφτιαξαν εφτά ξεχωριστά επίπεδα, από Very Easy έως Ultimate ώστε να μπορεί κυριολεκτικά ο καθένας να βιώσει την εμπειρία στο επίπεδο που αντέχει. Προσωπικά βρήκα το Medium challenging στο βαθμό που θα ήθελα μιας και δεν είμαι ο πιλότος που ονειρευόμουν πάντα να γίνω. Εννοείται όσο αυξάνουμε επίπεδο αφαιρούνται βοήθειες όπως η γραμμή βέλτιστης πορείας, κρατήματα και λοιπές ενδείξεις ενώ το όχημα γίνεται πιο παραμετροποιήσιμο. Μείγμα και όγκος καυσίμων, θερμοκρασία και τύπος ελαστικών, στρατηγικές πιτ, σκληρότητα αναρτήσεων, ύψος αεροτομων, τα όλα. Τόσες επιλογές δεν πρέπει να έχουν υπάρξει ξανά σε παιχνίδι. Μιλάμε για 100% εξομοίωση της πραγματικότητας. Και για όσους θεωρούν πως το κατέχουν, έχουμε και το Pro Mode όπου από το πρώτο λεπτό της καριέρας όλοι και όλα συμπεριφέρονται εντελώς ρεαλιστικά. Εκεί άντεξα 2 στροφές. Την εμφάνισή του κάνει και το καθιερωμένο flashback που έχουν πλέον όλοι οι τίτλοι αγώνων ταχύτητας.

Πέρα από τους αγώνες, το παιχνίδι είναι γεμάτο χαριτωμένες προσθήκες που σκοπό έχουν να βάλουν τον παίκτη ακόμα περισσότερο στη θέση του πιλότου. Σημαντικότερο από όλα η ύπαρξη στόχων και προσωπικού αντιπάλου. Ουσιαστικά η ομάδα μας βάζει σε κόντρα με τον άλλο οδηγό για το ποιος θα είναι ο βασικός. Σε κάθε αγώνα υπάρχει στοχοθεσία και ανάλογα το αποτέλεσμα ανεβαίνουμε ή πέφτουμε στα μάτια των αφεντικών. Μέσω ατομικών, ομαδικών και στόχων καριέρας παίρνουμε πόντους που εξαργυρώνουμε σε αναβαθμίσεις του μονοθεσίου.

Τεχνικά ο τίτλος σχεδόν πετάει. Σχεδόν γιατί χάνει το 10άρι σε απροσεξίες. Τα γραφικά είναι δύο κατηγοριών. Αν έχει να κάνει άμεσα με το μονοθέσιο και το δρόμο, είναι καλό. Οτιδήποτε άλλο είναι κάπως πρόχειρο. Δεν είναι κακό, αλλά μπορούσε να είναι καλύτερο. Ο τίτλος βέβαια δεν χάνει σε ποιότητα. Ο ήχος είναι σε εξαιρετικά επίπεδα. Γκάζια, φρένα, ασύρματοι, ζημιές, τα πάντα είναι άκρως ρεαλιστικά. Όπως και ο χειρισμός. Πρώτη φορά μου πέρασε από το μυαλό “ντάξει, λίγο ψέμα εδώ δε θα ήταν κακό”. Το όχημα ανταποκρίνεται πλήρως σε όλες τις εντολές και σε κάθε μικρή αλλαγή κατά τη διάρκεια του αγώνα.

tl;dr. To F1 2016 είναι μακράν ο πιο user friendly, παραμετροποιήσιμος και ρεαλιστικός τίτλος που έχει να επιδείξει η κατηγορία του μηχανοκίνητου αθλητισμού ως τώρα.