theHunter: Call of the Wild

Όταν έπιασα το theHunter: Call of the Wild για να κάνω το review σκεφτόμουν “νταξ, πιου πιου ελαφάκια, το ξεπετάμε με άνεση και πάμε πάλι για Mario+Rabbids“. Αμ δε.

Για δύο πολύ βασικούς λόγους το theHunter: Call of the Wild μου έφαγε αρκετές μέρες. Και οι δύο είναι θετικοί. Ο πρώτος είναι ο ρεαλισμός του και ο άλλος το ίδιο το σπορ. Παιδί της πόλης και των Pixels δεν έχω βγει ποτέ παγανιά για “game”. Ας ξεκινήσουμε.

Το theHunter: Call of the Wild είναι ένα simulation παιχνίδι με στοιχεία rpg. Αυτό θα πει πως ο χαρακτήρας μας ανεβάζει κάποια κυνηγετικά skills από 2-3 skill trees και επιλέγει αν θα ασχοληθεί με την τάδε ή τη δείνα αποστολή τύπου “βοήθα να βρούμε έναν κυνηγό που χάθηκε” ή “ρίξε τρεις κόκκινες αλεπούδες”. Από εκεί και πέρα είσαι εσύ και η φύση. Εδώ βέβαια μην περιμένετε 10000XP σε κάθε kill και track. Υπομονή. ΠΟΛΛΗ.

Το παιχνίδι ξεκινάει με την επιλογή του δρυμού που θέλουμε να παίξουμε. Έχουμε έναν στη Ευρώπη και έναν στην Αμερική. Αυτό που αλλάζει, πέρα από το σκηνικό είναι σαφώς ο χάρτης αλλά και η πορεία με την οποία βρίσκουμε νέα ζώα. Στην Αμερική πχ θα βρούμε πιο γρήγορα αρκούδες ενώ στην Ευρώπη κυριαρχούν περισσότερα είδη ελαφιού.

Η έλλειψη gameification είναι τρομερό πράγμα. Και ο ρεαλισμός που την ακολουθεί ακόμα πιο τρομερό. Το μόνο “βοήθημα” είναι μια αχνή γυαλάδα που βγάζουν τα χνάρια των ζώων και ένα υποτυπώδες hud με τα λίγα σημεία ενδιαφέροντος. Η υπομονή που θέλει ο τίτλος είναι παροιμιώδης και είναι ο λόγος που μπήκε στα θετικά και στα αρνητικά. Αν το DayZ ήταν “walking simulator” το theHunter: Call of the Wild είναι “crouching simulator”. Ώρες επί ωρών μέχρι να βρεις το ελάφι, να πας κοντά χωρίς να σε καταλάβει οπτικά ή με την όσφρηση (ναι, ο άνεμος και η μυρωδιά παίζουν τρελό ρόλο) ή τον ήχο που κάνεις κινούμενος, να του ρίξεις και φτου κι απ την αρχή αν η βολή δε το ρίξει ακαριαία.

Ευτυχώς μαζί με τις αποστάσεις και το ρεαλισμό πάνε πακέτο όλα τα σύνεργα του καλού κηνυγού. Σφυρίχτρες, έλαια για τις μυρωδιές, διάφορα όπλα, κυνηγετικά high-tec τόξα, φυλάκια και φυσικά…κυάλια. Ένα τιπ για όσους ασχοληθούν, τα διαφορετικά όπλα έχουν μικρές διαφορές, πάρτε άλλους τύπους πυρομαχικών. 

Τεχνικά, το theHunter: Call of the Wild είναι σχεδόν άπταιστο. Τα επίπεδα ρεαλισμού, οι συμπεριφορές των θηραμάτων, τα γραφικά, και ο πολύ σημαντικός για το παιχνίδι ήχος, όλα είναι καλοφτιαγμένα. Το μόνο παράπονο που έχω είναι οι μικροσκοπικές γραμματοσειρές. Στα 3 μέτρα από 40″ και έπρεπε να μισοκλείνω τα μάτια για να διαβάσω.

Εξίσου καλό είναι και το Multiplayer. Αυτό δεν είναι τίποτα παραπάνω από “πάω με τα παιδιά για κυνήγι”. Αλλά έχει πλάκα και θέλει καλή συνεργασία.

Κλείνοντας αυτή την παρουσίαση, το theHunter: Call of the Wild είναι ένα εξαιρετικό παιχνίδι. Δεν είναι για όλους, αλλά όπως έκανε και με εμένα, ίσως εκπλήξει όσους του δώσουν μια ευκαιρία.