Payday: The Heist (mini review)

Αρχικά το Payday: The Heist ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ SINGLE PLAYER GAME! Συνεχίζοντας, και αφού μιλάμε για έναν τίτλο co-op ας μπούμε στο ζουμί.

Τόσα χρόνια έχουμε πάρει κάθε ρόλο στα video games. Ο ληστής τραπεζών ήταν από τους λίγους που είχαν παραμεληθεί… μέχρι την κυκλοφορία του τίτλου! Όπως όλοι θα έχουν καταλάβει, μιλάμε για ένα παιχνίδι στο οποίο σκοπός είναι να σηκώσουμε μια τράπεζα και να φύγουμε. Για concept είναι αρκετά καλό και η υλοποίηση που το κυκλώνει είναι ανέλπιστα καλή.

Δε θα γράψω για τον τεχνικό τομέα καθώς είναι το λιγότερο που μας απασχολεί. Είναι καλός στο βαθμό που χρειάζεται. Έτσι κι αλλιώς δε νομίζω να προλάβετε να παρατηρήσετε λεπτομέρειες.

Το ζουμί βρίσκεται στην ένταση του παιχνιδιού.

Όταν λέμε ληστεία σε τράπεζα είναι 140% ακριβής περιγραφή του τι επακολουθεί. Δεν έχει χρόνο να περιμένεις, δεν έχει ήρεμες στιγμές, ενίοτε δεν έχει ούτε αρκετά πυρομαχικά. Πρέπει να μπούμε, να κλείσουμε συστήματα ασφαλείας, να κρατήσουμε όμηρους, να ανοίξουμε πόρτες, χρηματοκιβώτιο, να μαζέψουμε λεφτά, να ανατινάξουμε τοίχους, να ξεφύγουμε και όλα αυτά ενώ όλη η αστυνομία είναι πάνω από το κεφάλι μας με οπλισμό από taser έως ελικόπτερα. Πανικός!

Αλλά γιατί co-op; Τι κακό έχουν τα bots;

Απλό. Είναι bots. Δεν παθαίνουν ταχυκαρδία όταν τρώνε σφαίρες και έχει κολλήσει το τρυπάνι που ανοίγει την πόρτα για τα λεφτά. Δεν καταλαβαίνουν τακτικές. Δεν έχουν σκεφτεί πως να κάνουν ληστεία. Μαζέψτε 3 φίλους και μπείτε ενώ μιλάτε σε teamspeak, ventrilo, skype, ακόμα και σήματα mors. Η διασκέδαση ανεβαίνει κατακόρυφα στο θεό. Επίσης δε μπορείς να βρίσεις το bot. Και να το κάνεις δε θα σου απαντήσει “ΑΝΑΤΙΝΑΖΩ ΤΟΝ ΤΟΙΧΟ ΡΕ $#^&$^#@, ΤΙ ΘΕΣ;;”. You get the point.